Pierwsza pisemna wzmianka o zamku pochodzi z 1543 roku. Najprawdopodobniej w latach 1575 -1576 Bernard Prażma z Bílkova kazał przebudować cały zamek w stylu renesansowym. Hrabia Prażma był w swoim czasie uważany za najbogatszego i najbardziej wpływowego człowieka całego Księstwa Opawskiego.

W roku 1604 zamek i posiadłość odziedziczył bratanek Bernarda, Karel, znaczący przedstawiciel szlachty luterańskiej i aktywny uczestnik stanowego ruchu oporu przeciwko cesarzowi Ferdynandowi II. W latach 1604 – 1608 i 1614 – 1620 były w jego zamku w Bílovcu ułożone opawskie księgi ziemskie i istotna część archiwum ziemskiego. Od roku 1604 do 1618 odbywały się tu opawskie sejmiki ziemskie. W urbarzu posiadłości z 1606 roku znajdziemy krótką wzmiankę o siedzibie szlacheckiej przy mieście Bílovec.
Zamek po przebudowie renesansowej miał klasyczny zamknięty czteroskrzydłowy układ z dziedzińcem wewnętrznym (być może arkadowym), wielkie przestronne sale i komnaty. Karel Prażma z Bílkova zmarł w 1628 roku w Brnie. Z drugiego małżeństwa z Johaną Sedlnitzką z Choltic miał córkę Bohunkę Elżbietę, która wyszła za mąż za swego wujka Wacława Sigmunda Sedlnitzkiego. Jednak nie mogło dojść do postępowania spadkowego, ponieważ uczestnictwo Prażmy w powstaniu stanowym i pomoc wrogowi duńskiemu podlegała śledztwu prowadzonemu przez komisję egzekucyjną w Opawie.
W 1632 roku bílovecka posiadłość została zaoferowana Jadwidze Seitesdorfowej, żonie Wilimowskiego z Kojkovic, i to aż do czasu, niż zostaną rozwiązane należności po Karolowi Prażmie. Dopiero pod koniec 1648 rokuzostała potwierdzona należność córki Karola Prażmy, Elżbiety Bohunki Prażminki, żony Sedlnitzkiego.

Dnia 24 grudnia 1648 roku została ona przez opawskiego hetmana ziemskiego uznana za prawowitą dziedziczkę zamku bíloveckiego. Nowa właścicielka posiadłości zmarła już w 1652 roku. Cały rozległy majątek przejął wdowiec Wacław Sigmund Sedlnitzki z Choltic. W 1661 roku był Sedlnitzki mianowany dotychczasowym najwyższym ziemskim podkomorzym a potem w 1665 roku dożywotnim. Baron Sedlnitzki zmarł wskutek ataku udaru mózgu w roku 1669 na bíloveckim zamku.

Posiadłość została w niepodzielnym posiadaniu jego trzech córek. Najmłodsza córka Beata Elżbieta (Bohunka) wyszła za mąż za swego kuzyna Franciszka Wilhelma Sedlnitzkiego z Choltic. W roku 1687 Bohunka uzyskała udział w spadku po swej siostrze Annie Katarzynie, o cztery lata później także udział siostry Eleonory Isaldy, to znaczy, że posiadłość została zjednoczona w rękach Franciszka Wilhelma Sedlnitzkiego z Choltic.

W urbarzu z roku 1696 znajdziemy także zwięzły opis zamku. „Przy tym mieście znajduje się pański zamek, z różnymi wielkimi i małymi pokojami, na wszystkich czterech stronach z kamienia do wygody na górze i na dole wybudowany, z sklepieniami, piwnicami, komorami, zajezdnią, browarem i słodownią, destylarnią i spichlerzem – wszystko otoczone mocną ścianą w wypadku zagrożenia.“. Opis nas wyraźnie informuje o czteroskrzydłowym układzie własnej budowli zamkowej.

W 1729 roku zamek został poważnie uszkodzony przez pożar. Rekonstrukcję rodzinnej siedziby rozpoczął Wacław Karel Sedlnitzki. Jednym z budowniczych, który nadał zamku barokowy wygląd, był znany karnowski budowniczy Georg Friedrich Gans. Zachodnie skrzydło zostało zburzone  przez co budynek otrzymał trójskrzydłowy układ, który posiada w zasadzie do dnia dzisiejszego. Barokowa przebudowa przebiegała w latach 1736 – 1740. W 19 wieku za czasów Karla Michaela Sedlnitzkiego został przeprowadzony jeden z największych remontów zamku. Chodziło głównie o renowację elewacji, otynkowanie gzymsów stiukowych i okiennych opasek drzwiowych. Została także zaplanowana wymiana dekoracji wokół okien na 2. piętrze..
Bílovecki zamek był od drugiej połowy 17 wieku aż do 1945 roku własnością rodziny szlacheckiej Sedlnitzkich z Choltic (Sedlnitzky – Odrowas von Choltitz). Należeli do starodawnych rodów czeskich, byli jedną z odnóg rozgałęzionego rodu Beneszoviców. Synowie Karola Jana Mikołaja Sedlnitzkiego, pułkownika polskiej gwardii królewskiej, założyli dwie nowe linie rodu. Młodsza linia Karola Josefa Michaela (1776-1859) zatrzymała posiadłość oraz zamek Bílovec. Baron Moritz Sedlnitzki (1808-1886) walczył na Węgrzech podczas tłumienia powstania w 1848 roku. Jego synowi Zdenkowi został w 1908 roku przyznany tytuł hrabiowski. Ostatnim właścicielem zamku z rodu Sedlnitzkich był Dr. Sigismund. Jego potomkowie mieszkają dziś w Austrii. Pod koniec drugiej wojny światowej został zamek wyrabowany i spalony.
W latach 50. – 90. zeszłego wieku stulecia służył jako magazyn. Od 2011 roku trwa stopniowa odbudowa zamku.

 

Powrót